H φοκάτσια που καίει και γιατρεύει πικραμένες γλώσσες.
Η Ευη δαγκώνει τα γυαλιά της στην Αθηνάς. Εξαφανίζομαι με το ποδήλατο.
Η πολυτέλεια να είσαι ο εαυτός σου και πώς την γλίτωσα (απο γωνία σε γωνία) απο τον τρομοκράτη εγώ.
Θέλω τατού μανίκι και να σταματήσω την κόκα κόλα που με κρατά ξύπνια μέχρι αυτή την ώρα.
H Βικάρα κοιμάται δίπλα μου και αδυνατώ να την παρηγορήσω. Πετάω μακρυά τον πόνο της σαν καυτή πατάτα που καίει τα χέρια.
-έχεις... εσύ, έχεις να δώσεις!
-αυτό που έχω θα το δώσω μόνο για να πάρω!"
Eίναι θεά! και νιώθω τύψεις, αν και την αγαπάω και χαίρομαι να την βλέπω. ναι. πάντα, όλους, με ολίγην υστεροβουλία!
