Τον αγόρασα απο το IKEA. Φώναξα "τον αγαπώ" και η Άννα ξεράθηκε στα γέλια. Ίδιος με τόσους άλλους αλλά δικός μου. Για ένα χρόνο τον πότιζα κάθε τρείς ημέρες, τον τάιζα σίδηρο και του καθάριζα τα φύλλα με υγρό πανάκι. Ταυτόχρονα έστελνα γράμματα και έπλεκα κάλτσες. Αυτός πρασίνιζε και φούντωνε. Για ένα χρόνο. Μετά, τον ξέχασα. Σιγά-σιγά, ανώδυνα νόμιζα. Το ενδιαφέρον μου είχε γυρίσει στη θέση του, ελεύθερο πια απο τη μαμά πατρίδα.
Θα ήμασταν για πάντα μαζί μέχρι να χωρίσουμε απο μια τελεία.
Τελεία.
Ηθικόν δίδαγμα: κανένα αυτόματο πότισμα δεν ξέρει να πλέκει.
ΥΓ. O booτοφυτό, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κάθεται στο μπαλκόνι αναποφάσιστος. Ελπίζω η καινούργια του γλάστρα αύριο το πρωί να του δώσει λόγο για να μείνει
Θα ήμασταν για πάντα μαζί μέχρι να χωρίσουμε απο μια τελεία.
Τελεία.
Ηθικόν δίδαγμα: κανένα αυτόματο πότισμα δεν ξέρει να πλέκει.
ΥΓ. O booτοφυτό, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κάθεται στο μπαλκόνι αναποφάσιστος. Ελπίζω η καινούργια του γλάστρα αύριο το πρωί να του δώσει λόγο για να μείνει
